بررسی ارتباط میان اشتغال و ارزش افزوده بخش صنعت در اقتصاد ایران با استفاده از روش تغییرات زمانی

صنعت به علت بالا بردن رشد اقتصادی، سطح درآمد و افزایش بهره‌وری جایگاه مهمی در توسعه کشورها دارد. منطقی است که با رشد صنعتی، تقاضا برای نیروی کار بالا رود. ازاین‌رو بررسی توان اشتغال­زاییِ صنعت از اهمیت بسزایی در سیاست­گذاری برخوردار است. در این پژوهش ارتباط میان اشتغال و ارزش­افزوده بخش صنعتدر اقتصاد ایران طی سال­های 1396-1360 با استفاده از مدل تغییرات زمانی و الگوی فضا_حالت موردبررسی قرار گرفت و ضریب اثرگذاری ارزش­افزوده بر اشتغال برای تمام سال­های مذکور استخراج شد. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، رابطه بین ارزش افزوده حقیقی بخش صنعت و اشتغال در این بخش از دهه 70 رابطه­ای منفی با ضرایب متفاوت با یکدیگر طی این سال­ها پیدا کردند و این به معنای وجود پدیده رشد بدون اشتغال در بخش صنعت در ایران است. برای مثال در سال 1396 با افزایش 1 درصدی رشد ارزش­افزوده حقیقی بخش صنعت با فرض ثابت ماندن سایر متغیرها، اشتغال این بخش 14/1 درصد کاهش یافته است.